Злы кантралёр хадзіў па аўтобусах. Выглядаў ён настолькі злым, што падаваўся кракадзілам. І таму яго называлі «кантрадзіл» – гэта такая мешанка кантралёра і кракадзіла.
Падыдзе да пасажыра і як раўне:
– Ваш квіточак!
І той дрыготкай рукой працягвае яму маленькую паперку.
– М-м-м-мой…
А Кантрадзіл бярэ паперку, глядзіць на яе і рве. Аддае жмуткі пасажыру і да наступнага:
– Ваш квіточак!
І ўсе яму соваюць свае паперкі. Ну амаль усе. Ёсць такія, што з доўгімі белымі вушамі і кароткімі пухнатымі хвосцікамі. Яны, ледзь убачыўшы Кантрадзіла, падхапляюць свае пакуначкі і торбы і – шурх! – з аўтобуса.
Ох, як Кантрадзіл на такіх злуе! Ён і сам сабою не вельмі прыемны тып, а ўбачыўшы хвастатых зусім злосным – найзлосным робіцца. Як пачынае нагамі тупаць і зубамі пстрыкаць, квіточкі рваць і кідаць. Дагнаць іх спрабуе.
І вельмі не шанцуе тым, каго зловіць. Схопіць за шкірку хвастатага і трасе над зямлёй.
– А ну дай мне твой квіточак! – Гыркае. – Квіточак, я сказаў!
Калі хвастаты паперкі запаветнай адкуль-небудзь не дастане (І дзе ж яна поделася? Я ж дакладна купляў! Пэўна што, у іншай кішэні. Ці не, у гэтай! А можа зусім выпала?), тады яму ўжо дакладна бяды не мінуць. Кантрадзіл яго з аўтобуса вывалакае і… Што далей ніхто не ведае. Але дакладна нічога добрага хвастатаму не свеціць.
І вось аднойчы заходзіць Кантрадзіл у аўтобус, а там хвастаты. І не ўцякае, як усе такія ж, а сядзіць і люба ўсміхаецца.
Падыходзіць, значыць, Кантрадзіл да хвастатага, схіляецца над ім, зубы свае вострыя выскаляе і са здзекам так пытае:
– Ваш квіточак?
А той, што з хвастом яму:
– А ваш?
Кантрадзіл гэтак і асекся. Ну адкуль? Адкуль гэты з хвастом мог даведацца?! Ад здзіўлення ў злога Кантрадзіла ажно ногі падкасіліся.
А той, што з хвастом, заплечнік свой з суседняга крэсла хуценька прыбраў, рукой пыл змахнуў, «Падсаджвайцеся!» – кажа. І Кантрадзіл на крэсла асядае. «Ну адкуль, – думае, – хвастаты гэты таямніцу яго страшную пазнаў?»
– Няма ў мяне квіточка. – Хрыпячы выціскае Кантрадзіл.
– Вой, пляга – та якая! – Ківае галавой хвастаты. – Пачакайце. Я зараз!
Устае са свайго месца і кудысьці бяжыць. Кантрадзіл яго толькі поглядам выпраўляе. Ведае, што даганяць трэба, але так тужліва на душы стала, што ну яго! Хай бяжыць.
А тужліва Кантрадзілу таму што гэты, ну той, што з хвастом, самую горкую таямніцу ягоную разгадаў. Няма ў Контродила свайго квіточка. І не было ніколі. Таму ён і злы такі. Таму ходзіць па аўтобусах і на ўсіх гыркае. І квіточкі ва ўсіх забірае. І рве іх таму што зайздросна. Таму што ў гэтых ёсць, а ў яго няма.
Заплакаў Кантрадзіл гаркімі Кантрадзілавымі слязьмі. А тут, той, што з хвастом вяртаецца.
– На. – Квіточак працягвае.
– У-у-у! – Завывае Кантрадзіл. Ускоквае і ў лютасці ў жмуткі квіток хвастатага рве. І нагой яшчэ па тых жмутках патаптаўся.
– Вось і добра! – Кажа хвастаты. – А гэта табе. – Працягвае Кантрадзілу яшчэ адзін квіточак. – Ты яго толькі не рві. Хай тваім будзе.
– М-м-м-мне?… – Дзівіцца Кантрадзіл. – М-м-м-мой?
– Твой – твой! – Пацвярджае той, што з хвастом. І ўсміхаецца Кантрадзілу так па добраму.
І Кантрадзіл сам, не заўважаючы таго, ва ўсмешцы расплываецца. Вышчар у яго страшэнны, вядома, а ўсмешка нічога – прыгожая.
А той, што з хвастом яшчэ і шарык паветраны з заплечніка дастаў, надзьмуў і таксама Кантрадзілу працягвае.
– А гэта для чаго? – Зусім ужо шэптам пытае Кантрадзіл.
– А гэта так проста. Каб добра было.
Ох, як добра Кантрадзілу стала! Ніколі яшчэ яму так добра не рабілася.
– Дзякуй! – Кажа. Прыціскае рукі да сэрца – у адной руцэ квіточак, у другой шарык паветраны – і выходзіць з аўтобуса.
Той, што з хвастом яму ўслед рукой махае. І ўсміхаецца. Добра так усміхаецца.
Кажуць, з той пары Кантрадзіл зусім змяніўся. Цяпер у аўтобус калі заходзіць, не злуе ні на каго і не гыркае. Падыходзіць да пасажыраў і просіць:
– Ваш квіточак, калі ласка!
І яму даюць. Ён разглядае ўважліва, а потым прапануе:
– А ў мяне таксама ёсць. Жадаеце паглядзець? – І паказвае свой. Той, што яму хвастаты некалі падарыў.
Кантрадзіл вельмі ганарыцца сваім квіточкам. Ён ведае, што ягоны квіточак самы лепшы. А каб ужо дакладна ніхто ў гэтым не сумняваўся, ён чужыя квіточкі трошкі наддзірае. Ледзь-ледзь зусім, не ў жмуткі, толькі каб усе бачылі, што Кантрадзілавы квіточак – цэлы – самы лепшы і прыгожы!
А яшчэ кажуць, быццам носіць з сабой Кантрадзіл увесь час шарык паветраны.